1. روزي در محضر مقدس رئيس مذهب، حضرت امام صادق(عليه السلام) از مسجد سهله گفت و شنود شد، آن حضرت فرمود:
أَما اِنَّهُ مَنْزِلُ صاحِبِنا اِذا قامَ بِاَهْلِهِ؛2
آنجا اقامتگاه صاحب ما است؛ هنگامي كه با خانوادهاش قيام كند.
در برخي از منابع، به جاي «قام»، «قدم» تعبير شده است؛ يعني هنگامي كه تشريف بياورد3.
2. اميرمؤمنان علي(عليه السلام) هنگام ترسيم خط سير حضرت ولي عصر(عجل الله تعالي فرجه الشريف) در آستانه ظهور، ميفرمايد:
گويي او را با چشم خود ميبينم كه از وادي السلام عبور كرده، بر فراز اسبي كه سپيدي پاها و پيشانياش همي درخشد، به سوي مسجد سهله در حركت است و زير لب زمزمه دارد و خدا را اينگونه ميخواند: لااله الااللّه حقاً حقاً...4.
2. امام صادق(عليه السلام) خطاب به يار با وفايش ابوبصير فرمود:
اي ابا محمد! گويي فرود آمدن قائم(عجل الله تعالي فرجه الشريف) را با اهل و عيالش در مسجد سهله، با چشم خود ميبينم.
ابوبصير عرض کرد: «آيا محل اقامت دائمي آن حضرت، در مسجد سهله خواهد بود؟»
حضرت فرمود: «آري».
سپس فرمود:
مسجد سهله، اقامتگاه حضرت ادريس(عليه السلام) بود. مسجد سهله اقامتگاه حضرت ابراهيم(عليه السلام) بود. خداوند، پيامبري را مبعوث نكرده، جز اينكه در مسجد سهله نماز گزارده است. مسجد سهله، پايگاه حضرت خضر(عليه السلام) است. كسي كه در مسجد سهله اقامت كند، همانند كسي است كه در خيمه رسول اكرم(صلي الله عليه و آله وسلم) اقامت كند. مرد و زن با ايماني يافت نميشود، جز اينكه دلش به سوي مسجد سهله پر ميزند...5.
البته چگونگي زندگي در عصر ظهور مشخص نشده است؛ ولي به نظر ميرسد تفاوت بسياري با نحوه زندگي امروزي داشته باشد. تکامل علوم بشري، کمال عقلاني بشر، گسترش خارق العاده امکانات و رفاه عمومي، امنيت فراگير بر کل کره زمين و... به طور قطع ويژگيهايي را براي زندگي در آن زمان ايجاد خواهد کرد که به راستي در تصوّر ما نميگنجد.
نظرات شما عزیزان: